Het gaat van kwaad tot erger, eerst zijn het woorden die lijk je wel te kunnen handelen, dan krijg je slaag, je laat het gebeuren, want wat kan je doen? Je staat alleen, en je bent net 6 jaar oud.
Eindelijk ga je van de school weg verlost van het gepest.
Tot dat je er achter komt op de nieuwe school dat je daar ook niet helemaal past.
Wat is het toch, wat is er mis??????
Gelukkig gaat het beter en op de opleiding die daarna volgt, lijkt het allemaal niet aan jouw te hebben gelegen want je vriendin snapt je die weet waar je het over hebt, voelt wat jij voelt.
Je gaat aan het werk, krijgt een vriend, gaat trouwen krijgt kinderen, en ergens blijft dat stemmetje dat er iets niet aan je klopt.
De mensen om je heen weten het er nog even extra in te wrijven, genieten ze hier nu echt van?
Mijn God wat doe ik op deze wereld waar is het einde? Hoe kom ik hier weg, wat is het doel van het leven.
Je vriendin van de middelbare school kom je tegen en ze verteld je dat ze ADHD heeft. O???? Jij bent toch jij en wij waren toch wij?
Ergens gaat een lampje branden, maar je wordt weer voor gek verklaard en je laat je eigen lampje maar weer doven.
Jaren later, lees je artikels, die je hoofd doen duizelen, je hoort een arts zeggen tegen je kind dit zijn de de punten die je vertellen dat je ADD hebt. De punten galmen door je hoofd en nu weet je het zeker, dit ben ik.
Ik heb ADD.
Eindelijk vallen de puzzel stukjes op zijn plek, nu snap je waarom je hoofd niet kan stoppen met denken, je je taken nooit afkreeg, je GEEN leeghoofd bent.
Je ben Uniek en je hebt ADD.
Ik las dit met kippevel op mijn armen. Denk om wat je zegt en doet, Het lijkt onschuldig maar je weet niet wat voor sporen het na laat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten