En dan is het bijna zo ver.................

En dan is het bijna zo ver............. op weg naar USA in een paar uur.

Een lange vermoeide vlucht, maar die het zeker waard zal zijn.

Straks mag ik mijn USA Familie in de armen sluiten na 2 jaar.

Ik zeg Familie...........

Het begon allemaal zo.

In april 2001 vroeg ik de stg Inside Outside voor een nieuw adres van een langgestrafte gevangenen in de USA.

We begonnen te schrijven en hadden snel een hechte vriendschap.

Toen in 2004 opeens de telefoon ging op eerste paasdag.

Yes hello you don't know me but i'm Anthony's mom.

You are who???

Al wat ik had verwacht is een telefoontje krijgen van mijn penvriend Anthony zijn moeder.

Dus we praten wat......... en na verloop van tijd ging weer te telefoon, het was Grote Anthony zelf.

Ik zeg grote Anthony omdat mijn eigen zoon ook Anthony heet en om verwarring te voorkomen ;)


Goed 2 jaar later ging ik met mijn ex en de kinderen naar USA.

Ik kwam aan bij hun huis en ik kwam Thuis.

Zo vandaar dat ik zeg zie ik mijn USA  Familie weer.

Heerlijk straks mogen genieten van het feit dat Anthony zijn ouders weer mag zien.

Ook dat is wonderlijk gegaan deze keer.

Een ticket bestellen van je laatste cent, niet slim,  maar wat doe je?, je krijgt zo op je hart dat je dat ticket MOET kopen. Dus in volle vertrouwen op God is de ticket gekocht, en nu uit onverwachte hoek, komt er geld zodat we met een gerust hart weg kunnen en ook straks nog normaal kunnen leven.

Hoe bijzonder.

Goed lieve mensen die dit lezen. tot Snel

Ik houd jullie op de hoogte via deze weg of fb.

Och heden belt net mijn buurvrouwtje van 84 nog even op om ons een fijne vakantie te wensen. Hoe lief is dat????????? :) Daar wordt je toch blij van.

Ik ben ook dankbaar en super trots dat mijn jongens een prachtig voortgang rapport hebben.

In volle vertrouwen op een prachtige tijd en een veilig terug komen naar Nederland, sluit ik nu af en ga slapen zodat ik morgen een beetje mens ben.