De eerste.......

Gisteren hadden we de eerste aardbei uit eigen tuin, heerlijk zoet en smaakt naar meer.

Grappig altijd als er net nieuwe aardbeien zijn is iedereen dol blij, maar aan het einde van het seizoen kijken mensen er niet meer naar om.

Ik verbaas me hoe wij als mensen alles maar voor 'gewoon' aannemen. Ik bedoel, dat je iedere dag op staat is normaal, dat je adem haalt is normaal, totdat de dag komt en je zo verkouden bent dat je het Spaans benauwd hebt en je realiseert dat het toch niet zo van zelf sprekend is dat je altijd gewoon adem kan halen.

Of mensen die je vertellen dat het wel heel erg gezond is om te gaan sporten, en dat je geen excuus moet zoeken omdat niet te doen. Tot dat ze een keer een flinke griep krijgen en lam op de bank of hun bed liggen, en je hun zegt dat ze wel moeten gaan sporten want dat is gezond.
Maar dan kan het niet. raar toch ? Ik voel me iedere dag als of ik lam geslagen ben door griep, of overreden door een auto.

Mijn man kan niet werken, maar wel af en toe hardlopen, of in zijn tuintje werken. Mensen weten precies hoe het met hem is. Niet dus. Dat hij nu zijn passie moet opgeven omdat zijn lichaam gewoon simpel weg weigert de juiste handelingen te doen om te kunnen motor rijden hebben we het maar niet over. Zoals mijn man altijd zegt: 'Als je me ziet heb ik niet mijn slechtste dag, als je me niet ziet dan kan ik dus niets;

Oordeel iemand niet op zijn buitenkant.

Wat ik eigenlijk wil zeggen is, neem het leven niet als voor gewoon. Met een seconde kan het afgelopen zijn.

Geniet van iedere dag die God je geeft. Wees dankbaar voor wat je hebt en deel die dankbaarheid uit om je heen. Wees dankbaar als je kan sporten zonder pijn, wees dankbaar als je een dag geen pijn hebt. Wees dankbaar als je lijf en hoofd het doet zoals je het die dag nodig hebt.

Oordeel niet over een ander, maar vraag in liefde wat en waarom aan iemand.