Wellicht niet spectaculair voor een van jullie maar een van onze nieuwe dingen was dat mijn zoon naar de kapper ging.
Je moet weten dat hij het geluid van een schaar of scheer apparaat niet kan verdragen in de buurt van zijn oren.
Als hij een dag heeft waar in hij niet goed in zijn vel zit dan kan zelf haren knippen heel erg pijn doen bij hem als of er een bliksem door hem heen gaat.
Dit is hoe hij het probeert uit te leggen aan ons.
Pijn en angst rijzen dan ook op in zijn ogen als ik hem vertel dat ie toch echt naar de kapper moet. Normaal gesproken deed ik het zelf op zijn tijd en zijn manier. Maar dat kon nu even niet, dus het meest ondenkbare moest gebeuren. Hij moest naar de kapper.
Dit ging niet zonder slag of stoot, en alles wat tegen mijn moeder gevoel in ging moest ik doen. Voet bij stuk houden, een afspraak maken bij de kapper, en hem zonder mij daar heen sturen. Als ik mee zou gaan wordt het drama.
Dus daar ging ie met zijn vader naar de kapper.
Toen ik hem weg zag lopen brak mijn hart. Een hoopje mens, dat op keek naar zijn vader en met een smekende blik keek van: 'dit hoeft toch niet echt he?'
Hij is naar de kapper geweest het ging super goed en hij ziet er nog knapper uit dan dat ie altijd al doet.
Soms heb je van die momenten dat het lijkt dat God het onmogelijke van je vraagt. En dan kijk je naar de Hemel, moet het echt? En God houd voet bij stuk, dat doet ie niet omdat ie niet van je houd, maar omdat ie wilt dat je nog mooier wordt dan je al bent.
Vertrouw op je vader in de Hemel. Zoals mijn zoon op zijn vader doet.
2 opmerkingen:
Wat een ontroerende blog! Dank je wel. En wat je zegt is waar. Over dat geestelijke. Mooie vergelijking zo.
Knap van je zoon!
Dank je wel voor je lieve feedback.
Een reactie posten