Soms

Soms heb je van die dagen en nachten, dat het allemaal even niet wil.

In ieder geval niet zo hoe ik het wil, laat ik het zo stellen.

Nu voor 3 weken op een rij, wordt ik geteisterd door een super vervelende brom in mijn oor.

Mijn hersens krijgen geen rust omdat dat gebrom dag en nacht door gaat, met gevolg ik knallende hoofdpijn heb, ernstig slaap te kort. Iets wat mijn humeur zeker niet ten goede komt.

Dan heb ik puf en wil ik iets gaan doen en dan lukt het niet omdat mijn lijf in protest is.

Het lijkt wel of mijn lijf zegt, Hallo het is winter, kou, vocht, doe het even niet.

Alles valt uit mijn handen, en het is nog steeds zo dat alles naar beneden valt, dus om het op te pakken moet je bukken, uhhh denkt mijn lijf dat gaat zomaar niet, pijn scheuten gieren door mijn lijf.

Moe en moedeloos wordt ik er van.

God snappen doe ik op zo'n moment niet. Ik vraag me af waarom is er pijn en lijden in de wereld.

Dan lees ik een stukje in Opwekking over een jongentje van 7 dat gemarteld is omdat zijn van God en zijn Zoon Jezus volgt.

Op gruwelijke wijzen is het kindje om gekomen. Pijn.........pijn van onbegrip in mijn hart. En dan realiseer ik me dat het vaak mensen zijn die elkaar pijn doen, en wij vaak ons zelf pijn doen.

Ik bedoel je moet tenslotte blijven rennen, want als je geen baan buiten de deur hebt ben je een loser. Je moet door rennen ook al loop je op je tandvlees, want ja de huur en hypotheek moet door gaan. Met gevolg we ons zelf kapot lopen. Oh ok ik zie het.

Was ik ook niet zo, blijven rennen voor alles en iedereen....... ging ik ook niet door tot ik er werkelijk bij neer viel?

Nu niet meer......... niet omdat ik zo goed ben, maar gewoon omdat het simpel weg niet anders kan.

Soms moet je af geremd worden, en dat gaat niet altijd op een even leuke manier.

Ik kan nu boos en verbitterd zijn, maar dat is niet echt hoe ik in elkaar steek.

Ik wil genieten van het leven, met welke beperking dan ook. Ik moet dus leren luisteren naar Gods stem, en niet naar andere om mijn heen die denken dat ik gewoon te lui ben om te werken, of dat ik toch heus wel een paar uurtjes kan werken. Of van die mensen die vinden dat je van de staat profiteert omdat je niet buiten de deur werkt.

Dus hier zit ik dan achter mijn laptop, met pijn scheuten door mijn lijf, DANKBAAR te zijn dat ik nog leef, dat ik mag genieten van mijn kinderen, mijn lieve man, en van alles wat ik nog kan.

En ik kan maar een dingen zeggen en dat is:

Dank U God voor alles wat u mijn geeft, ik verdien het niet.

Dank U voor Uw Genade.

                                                    bron:google